Hunt: Showdown 1896 - The Penitent

To DLC zawiera jednego łowcę, dwie bronie i jeden przedmiot zużywalny: – Pokutnik (łowca) – Delirium (Rival 78) – Bicz (Officer Brawler) – Fałszywy Sakrament (zastrzyk regenerujący) Niczym ogar czekający na pierwszy kęs świeżego mięsa Damien Yedaiah rozwinął obsesję na punkcie bólu, gdy cudowne uderzenie bicza dało mu wybawienie i przebaczenie, których szukał od wielu lat. Ciepłe objęcia bólu pomogły mężczyźnie walczyć z jego wyrzutami sumienia i roztrzaskały jego wspomnienia. Było to błogosławieństwo zesłane przez samego Pana. Jednak w miarę upływu lat na ciele Damiena pojawiało się coraz więcej blizn świadczących o jego bezwarunkowym oddaniu. Ropiejące rany pokryły jego ciało niczym przepastne góry, otulając jego nerwy grubą warstwą strupów i zbliznowaceń. Lecz pewnego dnia jego ciało stało się otępiałe, a ból, który prowadził go ku zbawieniu, zniknął. Każde ukłucie bólu zostało naznaczone potem, krwią i jego niemelodyjnymi jękami, które trzymały jego demony na dystans, jednak tej nocy bicz mężczyzny przecinał powietrze na próżno. Światło świecy zbyt słabe, by oświetlić nawet topiący się pod nią wosk, zamigotało raz i dwa, gdy bicz unosił się i opadał, rwąc skórę i ciało, lecz nie sprawiając bólu, a jedynie rozczarowanie. Cienie tańczyły razem z migocącym światłem, jak gdyby świętowały przybycie demonów, które krzyczały coraz głośniej, witając drwiąco Damiena. Jęk udręczenia odbijał się echem w jego sanktuarium, krypcie odizolowanej od świata pod kościołem pw. św. Franciszka Serafickiego, podczas gdy Damien trząsł się z rozpaczy wywołanej powrotem jego demonów. Pragnąc poczuć ukłucie bólu, zrobił to, co było konieczne, by uciszyć te piekielne istoty, i owinął drutem kolczastym oszczędzone przez bicz części swego ciała. Jednak to było za mało. Zdesperowany mężczyzna zdarł własną twarz i przykrył ją płóciennym workiem zanurzonym w soli. Lecz ta ekstaza była tylko chwilowa. Świeca zgasła, a wraz z nią nadzieja. Damien stał w ciemności otoczony przeszłością, a przed oczyma migały mu wspomnienia: jego żony z rozciętą klatką piersiową, pokiereszowaną twarzą i rękoma związanymi jej własnymi jelitami – jej oczy były w nim utkwione, jak gdyby błagając o litość, która nigdy nie nadeszła. Za żoną jego syn z kończynami uciętymi przy stawach. Każda kończyna został przybita gwoździami do dużego krzyża i prymitywnie zszyta, tworząc rzeźbę z ciała. A przed najbliższymi stał Damien, trzymając w rękach strzelbę, którą później nazwał Delirium, by przypominała mu o jego grzechach. A wśród pędzącej karuzeli obrazów można było usłyszeć głos mówiący o pokoju – obietnicy zbyt kuszącej, by można było jej się oprzeć. Z wciąż ociekającym krwią Biczem w ręku Damien wyruszył do luizjańskiego oddziału ASŁ, gdzie głosy, teraz już melodyjne, powitały go na łowach.