Hunt: Showdown 1896 - Shrine Maiden's Hell

To DLC zawiera jednego łowcę, dwie bronie i jedno narzędzie: – Miko (łowczyni) – Ochita Mozu (łuk myśliwski) – Shinbatsu (noże do rzucania) – Utsusemi (katana) Chisato Ryoko przyłożyła ucho do dzwonu w kapliczce, by usłyszeć jego profetyczną pieśń: o plagach chrząszczy i żab, surowych zimach, kapłanie łamiącym nogę na kostce brukowej. Kobieta przylgnęła do dzwonu tamtej nocy, gdy kapliczka spłonęła, jej rodzina uciekła, a kapłanów zepchnięto z urwiska. Ryo jednak pozostała na miejscu. Ona jako jedyna widziała ronina, który się zjawił i wyrżnął wszystkich plugawicieli. Ronin odciągnął Ryoko od dzwonu, przyłożył miecz do jej ucha i porzucił dziewczynę, która w ostrzu usłyszała melodię – głośniejszą niż ta wybijana przez dzwon. Ryoko opiekowała się ruinami świątyni, polerując wypalone żebra bramy torii, lecz szum dobiegający z katany stawał się coraz bardziej brutalny, a wręcz hipnotyzujący. Wreszcie pewnego dnia kobieta wyruszyła w drogę, by uciszyć to, co obdarzało go dźwiękiem. Będąc w transie, łowczyni przeszła trzy próby: Przekroczyła zamarznięte jezioro, gdy wpatrywały się w nią tysiące ptaków. Jedno spojrzenie uwięziłoby jej duszę w ich zastygłych skrzydłach. Przemierzała wąwozy wypełnione kośćmi spragnionymi innych rzeczy niż tylko wody. Ostatecznie wyłoniło się źródło śpiewu ostrza – żuraw zakażony cykadami, które wysypywały się z jego zarobaczonych, poranionych płuc. Ptak przebił szczękę kobiety swoim dziobem i zaczął się modlić. „Raduj się, albowiem każdy nowy otwór to kolejne miejsce, przez które może rozbłysnąć światło”. Ryoko skręciła żurawiowi kark. Drzewa zamilkły, a trans się skończył. Kobieta zawędrowała nad brzeg morza i jeszcze raz zaczęła nasłuchiwać swojego ostrza. Zza wschodzącego słońca, gdzie woda czerniała, a serca potępionych błagały o otwory i światło, rozbrzmiała nowa pieśń.