Hunt: Showdown 1896 - Biatatá - Still Waters Run Deep

To DLC zawiera jednego łowcę, dwie bronie i jeden przedmiot zużywalny: – Biatatá (łowczyni) – Proteção do Andarilho (Slate) – Cobra da Várzea (Scottfield Spitfire) – Língua de Fogo (granat zapalający) Poniższy tekst stanowi fragment opowiadania „Cobra da Várzea” opublikowanego w konspiracyjnym lokalnym piśmie z Salvadoru (Bahia) w Brazylii (załączono tłumaczenie napisane na maszynie). Jest godzina trzecia w nocy, a jedyne światło w odległości wielu lig morskich pochodzi od małego ogniska rozpalonego na piasku. Kobieta swoimi spokojnymi i zwinnymi palcami sprawnie obchodzi się z nożem, pieczołowicie wykrawając swoją zdobycz. Ofiara w końcu ustępuje, wydając z siebie dźwięk przywodzący na myśl wilgoć, a łowczyni zaciska pięść wokół swojego dzieła. U jej stóp czterech mężczyzn protestuje stłumionym skomleniem – na ich zwróconych w kierunku nocy twarzach znajdują się krwawe otwory w miejscach, gdzie kiedyś mieli oczy. Gdy znajdą ich rybacy, będą odziani w biel przez fale Atlantyku, czekając na sąd ostateczny za grzechy zbyt szybko odpuszczone przez ludzkie sądy. Wtedy ona będzie już daleko stąd. „To była Biatatá”. Ciche szepty będą rozchodzić się po ulicach i kościelnych ławach. Niektórzy będą ją nazywać bohaterką, inni morderczynią, a przesądni będą obstawali przy opowieściach o ognistym wężu kradnącym swym ofiarom oczy i doprowadzającym ich do szaleństwa. Przede wszystkim jednak ludzie i gazety będą wciąż pytać: „Dlaczego?”. Obracając w palcach świeżą gałkę oczną, kobieta zastanawia się, już nie pierwszy raz, czy potrafiłaby udzielić na to odpowiedzi. Nigdy nie wierzyła w sprawiedliwość i nie może sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz zemsta sprawiła jej przyjemność. Wszystko, co pamięta, to jak była małym, wychudzonym, niewidocznym stworzeniem w zbyt wielkim tłumie. Przewrócona i tratowana. Krwawiąca i pozostawiona na pastwę losu. Wiele razy pytała: „Dlaczego?” i gdy odpowiedź wreszcie nadeszła, była niczym ukojenie. Być może powodem, dla którego ludzie czynią zło, jest to, że po prostu mogą to robić. A jeśli tak jest, jej motywacja może być równie banalna. Ani wybawicielka, ani bestia. Zabija tych niegodziwców, bo może to zrobić, a inni się do tego nie kwapią. Kobieta wrzuca gałkę oczną w płomienie i bierze głęboki oddech, po czym się uśmiecha. Jutro uda się na północ do mroźniejszych krain, w poszukiwaniu gorszego zła i trudniejszych wyborów. Dzisiaj jednak słonawe powietrze Salvadoru ogrzewa jej skórę, a gdy krzyki mężczyzn milkną, ona wie, że martwi już nie powrócą.