Hunt: Showdown 1896 - When Shadows Dance

Deze DLC bevat 1 jager, 2 wapens en 1 hulpmiddel: - Hayalî (jager) - Karagöz (Springfield 1866) - Hacivat (Scottfield Swift) - Lamba (alarmlandmijnen) In het tanende duister van de nacht, wanneer de schaduwen dansen in de vuurgloed, en wanneer er geen ogen loeren in het donker, kan de Schaduwpoppenspeler overtuigd worden om zijn show op te voeren. Er verschijnt dan een versleten stuk stof, waarna de gevatte Karagöz en de hooghartige Hacivat worden geïntroduceerd. Hoewel Hayalî's vertaling uit het Turks niet perfect is, kan zelfs de plechtigste jager tot lachen of huilen worden aangezet door het gestoei tussen Karagöz en Hacivat. Hayalî's leven is verhuld in verhalen en raadsels - een gevolg van zijn gespleten geest. Sommige details zijn duidelijk. Hij was ooit een soort heldhaftige soldaat, die blijkbaar bekend was bij de Ottomaanse sultan zelf. Campagnes vulden zijn dagen; zijn vaders schaduwspellen vulden zijn nachten - een poging om de moed erin te houden. Er gebeurde iets waardoor hij naar Amerika moest vluchten. Daar keerde hij het bloedvergiet de rug toe en probeerde hij rond te komen door zich aan te sluiten bij rondtrekkende voorstellingen, beroofde carnavals en gevreesde circussen. Dit was echter niet genoeg of veel te veel. Het duurde niet lang of hij begaf zich weer als jager in de schaduwen, met als doel om zijn prooi de dood in te drijven. Als Hayalî's toneelstukken te lang duren, transformeren ze tot iets compleet anders in de ruimte tussen en licht en duisternis. Karagöz en Hacivat's slordige bewegingen worden soepel, hun uitspraak klinkt duidelijk, hun lichamen nemen vorm aan en het versleten stuk stof komt tot leven. Pas dan vertellen Karagöz en Hacivat een verhaal dat nog nooit verteld is in hun thuisland. De twee vrienden, die nu meer zijn dan dat, kampen met een tegenslag: Hacivat zit vast in een kooi, in ofwel een duistere cel ofwel een sierlijke kamer van de Kafes. Karagöz bedenkt een plan. Het duo voert een schijnbaar bloederig gevecht op. Beide gezichten zijn onherkenbaar verminkt. Ze leggen hun geschillen bij, verbinden hun wonden en een van hen verlaat het gevang, terwijl de ander achterblijft. Beide nemen afscheid met Karagöz' bekende woorden: Moge mijn zonden vergeven worden.