Hunt: Showdown 1896 - The Phantom of the Catacombs

Deze DLC bevat 1 jager, 2 wapens en 1 hulpmiddel: - The Bone Mason (jager) - Fissure (Romero 77 Hatchet) - Fresh Marrow (Uppercut) - Scarfskin Satchel (EHBO-set) De klokken van de Notre-Dame in Parijs doorkliefden wreed de nacht en markeerden het verstrijken van de uren terwijl de Stad van het Licht rustig sliep. Het regende al vijf dagen lang onafgebroken in de stad en Béatrice Maunet was doorweekt en uitgeput. Ze had in elke straat en steeg gezocht, maar kon haar zoon Henri nergens vinden. De enige plek waar ze nog kon zoeken, was onder de grond. Wanhopig bereikte ze de ingang van de Catacombs of Paris. Een klein beetje hoop werd aangewakkerd toen ze de waarschuwing die ze zag hardop voorlas: 'Arrête! C'est ici l'empire de la mort.' Ze wist dat Henri een dappere jongen was en dook de duistere ruimtes in. Na duizenden stappen de diepte in veranderden in de wereld van de levenden dagen in nachten, maar in de gangen van de doden kwam de tijd tot stilstand. Ze onthield het gevoel van elk bot en elke schedel, elke barst en breuk waardoor ze uniek waren. Het duister beheerste haar geest en ziel, en de muren van botten fluisterden talloze verhalen van angst en dood. Ze liep en liep totdat ze in een duistere, onbekende ruimte de bekende aanraking van het gezicht van haar jongen voelde. Ze volgde de botten terug en kwam terug met hem in haar armen – levenloos en in staat van ontbinding. Béatrice reinigde de resten van haar jongen zorgvuldig en gaf hem zijn laatste bad. Een gevoel van wroeging overspoelde haar en ze hoopte het te kunnen afsluiten in de Catacombs, waar het allemaal was begonnen. Elke middernacht offerde ze zijn botten aan de muren, waarbij ze hem met het respect en de grote precisie van een kunstenaar behandelde, hopende dat ze haar kostbare jongen wilden accepteren. Maar de muren zwegen en terwijl de jaren verstreken verloor ze haar wil en naam om The Bone Mason te worden - het spook van de grote Catacombs - zo genoemd door degenen die haar de diepte in zagen gaan telkens wanneer de klokken twaalf luidden. En terwijl de tijd het laatste sprankje hoop doodde, wees een mysterieuze brief haar op Louisiana, waar ze andere verloren zielen kon vinden. Tijdens haar reis naar de andere kant van de Atlantische Oceaan hield ze de tas die ze had gemaakt goed bij zich. Niemand geloofde het verhaal van de tas, maar Béatrice haalde troost uit het aanraken van de omslag ervan, volgens de geruchten gemaakt van de huid van haar eigen zoon.