Hunt: Showdown 1896 - Biatatá - Still Waters Run Deep

Deze DLC bevat 1 jager, 2 wapens en 1 hulpmiddel: - Biatatá (jager) - Proteção do Andarilho (Slate) - Cobra da Várzea (Scottfield Spitfire) - Língua de Fogo (vloeibaar vuurbom) Het volgende fragment is afkomstig uit het korte verhaal 'Cobra da Várzea', gepubliceerd in een clandestiene plaatselijke klant in Salvador (Bahia), Verenigde Staten van Brazilië (getypte vertaling bijgevoegd) Het is drie uur 's nachts en het enige licht is afkomstig van een vuurtje dat in het zand wordt gestookt. Ze werkt met een mes, met vaste, behendige hand en snijdt zorgvuldig haar prijs uit. Zodra die loskomt, klinkt er een soppend geluid en ze sluit haar hand eromheen als in een omhelzing. Aan haar voeten protesteren vier mannen met gedempt gemurmel, de nacht aanschouwend met bloedende gaten waar ooit hun ogen zaten. Wanneer de vissers hen vinden, gaan ze gekleed in het wit van de golven van de Atlantische oceaan, in afwachting van het eindoordeel voor de zonden die de rechtbank van de mensen hen snel had vergeven. Tegen die tijd zal zij al lang verdwenen zijn. 'Biatatá heeft het gedaan'. Het verstomde gefluister zal zich door de straten en de kerk verspreiden. Sommigen zullen haar een heldin noemen, anderen een moordenaar, en de bijgelovigen zullen het houden op een woeste slang die de ogen van de mannen heeft gestolen en hen tot waanzin heeft gedreven. Maar boven alles zullen de mensen vragen naar en de kranten bol staan van het 'waarom'. Ze rolt de verse oogbol met haar vingers en vraagt zich af, niet voor de eerste keer, of ze ooit antwoord kan geven. Ze heeft nooit in gerechtigheid geloofd en ze kan zich niet herinneren dat ze ooit plezier heeft gehad in wraak. Het enige wat ze nog weet is dat ze klein was en vel over been, en onzichtbaar in een menigte van teveel zielen. Dat ze viel en als stoep werd gebruikt. Dat ze bloedde en zonder pardon werd achtergelaten. Ze heeft talloze malen naar het 'waarom' gevraagd, en toen het antwoord kwam, voelde dat aan als verzachting van een wond. Misschien is de reden voor het kwaad in iemand eenvoudigweg dat die iemand dat kan doen. En als dat zo is, zouden haar eigen redenen net zo banaal kunnen zijn. Geen redder maar ook geen monster. Ze doodt deze vervloekte mannen omdat ze dat kan, en anderen het niet doen. Ze gooit het oog in de vlammen en haalt diep adem voordat ze glimlacht. Morgen reist ze naar het noorden, naar de koudere landen, richting ergere kwaden en lastigere keuzes. Maar vanavond verwarmt de zilte lucht van Salvador haar huid, en terwijl de schreeuwen van de mannen verstommen, weet ze dat deze doden niet terugkeren.